Τ' Άη Ντριά

Τ’ «Άη Ντριά» σήμερα, μεγάλη η χάρη του και ο….. υπερηχητικός νους πέταξε στις «βωλαρίτες» των παιδικών χρόνων. Μύριζε η γειτονιά και το χνώτο μας κανέλλα και θυμαρίσιο μέλι.

 Κάτι «παπαδάκια», δηλαδή βοηθοί του ιερέα, όπως ο γράφων, απολαμβάναμε  διπλάσια μερίδα.

 Θυμάμαι τον αείμνηστο αιδεσιμότατο παπα-Βασίλη που μου ΄λεγε: «Μην έρχεσαι τόσο πρωί , θα κρυώσεις». Τότε κάτι τέτοιες μικροχαρές μας κρατούσαν άυπνους.

 Ήταν βέβαια και τα μεγαλεία ….. Μην τρέχει το μυαλό σας. Η συμφωνία έλεγε ότι όποιος πάει πρώτος βγάζει τα «Άγια» και ο δεύτερος «Σοφία».  Ακόμα φιλονικούσαμε στα κρυφά,  για το ποιος θα φορέσει στολή,…. και να τα μεγαλεία που ανέφερα.

Και ξαναγυρνώ στο σιροπιασμένο πιάτο με τις λαχταριστές «βωλαρίτες». Είναι έθιμο ή εκκλησιαστική επιταγή ,… να δείτε που αρχίζω και ξεχνώ.., ν’ αγιάζεται ένα πιάτο και στη συνέχεια να μοιράζεται στους πιστούς. Οπότε καταλαβαίνετε εμείς οι βοηθοί ήμασταν τα «τιμώμενα πρόσωπα και να το πω καλυθενά… «τα προσώπατα»!

                                                            

Αυτά τα λίγα …ίσα- ίσα για να τιμήσουμε τον…… πιο γλυκό μας  Άγιο.

Και του Χρόνου!