« Έφταξεμ πάλε η βλοημένη ώρα». Η ώρα που βρίσκονται κοντά οι συγγενείς κι οι φίλοι. Δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι πραγματικότητα. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής , με τα καλά και τα «κουσούρκια» του, όλο και μας αποξενώνει. « Πάρ’ τον φτοδά έναν τελέφωνον α δούμεν τι κάμνει» ακούγεται την ώρα της «τελεόρασης».
Προσωπικά μου τυχαίνει να βλέπω γνωστούς και φίλους μόνο την ώρα του λιομαζέματος «κειδά στα χωράφκια» ή την ώρα του «λοτριβείου». Βέβαια ίσως να φταίει και ο τόπος διαμονής μου.
Παρέες- παρέες λοιπόν με τη «βίτσα» στο χέρι οι μεγάλοι και το «βιτσάρι» οι μικροί, σκαρφαλωμένοι στις ελιές, επικοινωνούν. Οι γυναίκες στρώνουν και μαζεύουν τα γεμάτα ελιόπανα και τα μικρά παιδιά φορτώνουν τους πλαστικούς κουβάδες, αφού μας άφησαν τα «καλάθκια».
Το ραδιοφωνάκι σκεπάζει τη φωνή του κότσυφα κι η «λακέρdα» δημιουργεί ατμόσφαιρα ,όταν καταναλώνεται σταυροπόδι πάνω σε «κανάν αγκάτσαρο».
Είναι ή ώρα που "μνημονέβκουμεν", το γενεαλογικό μας δέντρο, με αφορμή τα γειτονικά χωράφια , τις «αγκλαβές» και τις « παλκιές μοιρασκιές».
Να μη σας κουράσω περισσότερο. Σκεφτόμουν να γράψω και για το «λέντουρο» τα «γαδούρκια», τα κοφίνια, τα μάγκανα, «τις ντζιάρες»….αλλά σταματώ να μη σας «χασουμερνώ».
Ελπίζω να σχηματίσατε τις όμορφες εικόνες και να σας ζέστανε το πλούσιο καλυθενό λεξιλόγιο.
Σας εύχομαι καλή δύναμη και καλό κουράγιο!
Ένας πελάτης από το χωριό Αφάντου θαυμάζοντας το νέο ελαιουργείο είπε: " Εμείς μόνο λόγια είμαστε, εσείς πρέπει να μας "κόβκετε" και εισιτήριο !"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου