Ήβκεμ μας το Λάι

Με δυο τρία ανοιγοκλεισίματα μαλάκωσαν οι αρθρώσεις των χεριών. Όμως το ψιλοάγκαθο στο δεξιό δείκτη δυσκολεύει.  Παλεύεται.. Όταν έχεις να μαζέψεις αγκαθωτούς «γύρους»  ..είναι αναμενόμενο.

Τα καταφέραμε λοιπόν και σήμερα κι  «εβκάλαμεν το λάιμ μας», … αφού «μας ήβκεν λλdίον το λάι ». Όχι λίγο λάδι, αλλά πολύς κόπος!

 Βέβαια «τότες είχαν τουβράες και ζεμπίλκια», ενώ σήμερα σύγχρονους διαχωριστήρες και δε χάνεται σταγόνα .

 Αλήθεια, θυμάστε τη σκάφη στην οποία επέπλεε και το μάζευε ο «μαγγανιάρης» με δοχείο που είχε επίπεδο τοίχωμα;   Ήθελε τέχνη……. για να μη μαζέψει και νερά. Στο τέλος το σκούπιζε με την παλάμη του-ό,τι κολλήσει δηλαδή- και το μετάγγιζε…..

Πόση αξία είχαν μερικές σταγόνες ! 

  Τυραννίες-τυραννίες και τότε και τώρα.. Να ΄χε και τιμή, « χαλάλι» ο κόπος. Άκουσα ότι χοντρικά πληρώνεται 1,8 ευρώ το κιλό……πιο φτηνό κι από το νεράκι του Θεού.

Αλλάζουμε μοτίβο και πάμε στο…. γλυκό ήχο «της βίτσας»... που πάει να χαθεί. Θα μου πείτε τι σας γράφω. Για σκεφτείτε λίγο, όταν χτυπάτε  ώριμες μαύρες ελιές , ελαφρά με την άκρη της βέργας δεν ακούγεται ένα ελαφρύ αρμονικό τσικ-τσικ και μάλιστα μοιάζει με τη φωνή της «κίκλας;» Εκτός και δεν πέφτουν, οπότε αναλαμβάνει έργο το πίσω μέρος της και αντηχούν  οι πλαγιές. Τότε γεμίζουν τα λιόπανα σπασμένα τρυφερά κλαδιά, πολλά φύλλα και διαμελισμένους καρπούς.

Σήμερα θυμίζουν τα λιοχώρια μας τις παραλιακές περιοχές….τότε με τα «πρώμα», που ο θόρυβος του «Κόχλερ» έδενε σαν συμφωνική ορχήστρα. Σταματούσε το δικό σου κι ΄λεγες  «άντε να ξεκουραστούν λίγο τ’ αυτιά μου», άλλα δύο και τρία ξεκινούσαν ή συνέχιζαν ,όπως διευθύνει ο μαέστρος  την ορχήστρα.

Συμπληρώνω ότι σήμερα που ξαναπήγα αισθάνθηκα  λίγο εργάτης φάμπρικας. Βρέθηκα ανάμεσα σε δύο μηχανές και μάλιστα η μία πρέπει να ήταν μεγάλου κυβισμού....

Φανταστείτε τι θα γίνει όταν αρχίζουν και χαλούν οι εξατμίσεις.... 

"Εγίμωσεν την κοφινίαν και μαέβκει τα τσουάλκια"

Κάποιος φίλος είπε με παράπονο ότι τα μεγάλα αποδημητικά πουλιά έρχονται και φεύγουν και σκέφτομαι μήπως φταίνε τα σύγχρονα ραβδιστικά με τους θορύβους τους. Εσείς τι λέτε;

 Προς το παρόν πάνε στα δάση, έτσι πιστεύω, απολαμβάνουν μύρτα, κούμαρα, ασκινόκαρπο… και θα ξαναγυρίσουν Φλεβάρη Μάρτη κι όλες οι ελιές θα είναι δικές τους.

Όσο για το   «λοτριβείο»…. όπως τα γράψαμε στο «λκιομάεμα».  Φίλοι και γνωστοί με ένα ανοικτό χαμόγελο που δένει με την κούραση της ημέρας , τα παλιά ρούχα και παπούτσια.

 Δεν μπορώ, θα το γράψω. Κάθε φορά την ώρα της αναμονής ζω συγκινητικές στιγμές. Μου θυμίζουν τα παλιά παιδικά χρόνια , τότε που όλοι φαινόμαστε και ήμαστε το ίδιο…

Μπαλωμένα παντελόνια…..παλιοτσαρούχες…ήταν τα διακριτικά μας!

 Αν  και λέω αν… είχαμε την ευκαιρία να συναντιόμαστε μερικές φορές το χρόνο χωρίς  τα σύγχρονα μέσα .. ,υποτίθεται εξυπηρέτησης, πόσο διαφορετική ποιοτικά θα ήταν η ζωή μας!!

Ο φίλος Γιάννης μόλις τελείωσε την παράδοση του ελαιόκαρπου και πρόθυμα δέχτηκε να φωτογραφηθεί με τη "βίτσα"!

Να τη........ βλέπουμε, γιατί σε λίγο ....θα χαθεί νικημένη από τη σύγχρονη τεχνολογία!