Το Σαραντάμερο ήταν μια περίοδος με πολλές βροχές. Ξεκινούσε πριν τα «Νικολοβάρβαρα», γύρω στα μέσα Νοεμβρίου και τέλειωνε περίπου τα Χριστούγεννα.
Μέρα και νύχτα ο ουρανός ήταν κλειστός. Έβρεχε ασταμάτητα. Οι "χολέντρες" πλημμύριζαν τα σοκάκια. Όλο το χωριό ήταν σε συναγερμό. Φοβούνταν για τα σπίτια που έμεναν και τα κελιά, γιατί οι πέτρινοι τοίχοι ήταν χτισμένοι με χώμα. Πιο πολύ σκέφτονταν τα απατέλιωτα ! Πολλά παλιά ακατοίκητα «τρούλωναν» κι έπεφτε κάποιος τοίχος τους ή η σκεπή με «τα κορφάδκια».
Τις νύχτες γέμιζαν οι δρόμοι φανάρια. Οι ανήσυχοι πήγαιναν να δουν τα ζώα τους και με την ευκαιρία να τα παχνίσουν.
Υπήρχαν και ηλικιωμένοι που έμεναν μόνοι και ο φόβος γι’ αυτούς ήταν διπλός.
Μουσκίδι γύριζαν στο σπίτι. Άλλαζαν ρούχα και παπούτσια και έπαιρναν θέση στα « κούμελα!» «Α νοίξουν οι φλέες» , «α φουσκώσουν τα πηάδκια» ακούγαμε να λένε οι μεγάλοι.
Νικολοβάρβαρα = γιορτές του Αγίου Νικολάου και της Αγίας Βαρβάρας
απατέλιωτα = χωρίς πατελιά
παχνίζω =ταΐζω τα ζώα
φλέες =φλέβες του νερού μέσα στη γη
πηάδκια = πηγές
τρούλωναν = φούσκωναν
α νοίξουν = θα ανοίξουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου