Να "ξεσκάλντουμε" τις ρίζες, για να δυναμώνει το δέντρο της ψυχής μας.
Η ρίζα στηρίζει το δέντρο, το θεμέλιο στηρίζει το κτίσμα και η παράδοση τον πολιτισμό μας.
Προσπάθησα να επαναφέρω στη μνήμη τις συντροφικές ώρες με …το γάδαρο. Ναι, τον υπομονετικό και καμιά φορά πεισματάρη, ιδίως αν περνούσε δίπλα από καμιά προκλητική…μπουκιά.
Όλα περνούσαν από την πλάτη του, άνθρωποι και προϊόντα. Άντεχε σαν Άτλαντας.
Με το πρώτο μήνυμα του «καπιστριού» καταλάβαινε τον προορισμό. Τότε ο αναβάτης μπορούσε να τραγουδά και να φτάσει ευδιάθετος στ’ αμπέλι, τον ελαιώνα…...
Πολλές φορές ζήλευε και το συναγωνίζονταν με τη στεντόρεια φωνή του και περισσότερο το Μάϊο , που είναι ο ερωτικός τους μήνας.
Μ' ένα από τα αγαπημένα μου, λίγο ....διδασκαλικό ιδιωματικό, θέλω να καλωσορίσω τον κ. Μιχάλη Χατζηνικόλα και στη καλυθενή ψυχή, Μίχαλο του Παωνιού, πανεπιστημιακό μας δάσκαλο που ζει και διαπρέπει στον Καναδά. Θα σταματήσω εδώ, γιατί η αφοπλιστική του απλότητα με δεσμεύει. Σαν εξαίρεση θα αναφέρω ότι καινοτομεί στον τομέα του,τεχνικά έργα και το ότι αισθάνεται πολύ μεγάλη αγάπη για τη γεννέτειρα του την οποία εκδηλώνει έμπρακτα. Στο βίντεο αποκαλύπτει τη λαϊκή μας ποιήτρια, την αείμνηστη "Παώνα", αδελφή του μεγάλου μας βιολιστή" Φλεαριού".
Η λαϊκή σοφία στο θρανίο
·Παιδκιά,τι λέτε, αρκέψουμεν α λέμε σοφές κουβέντες των γονιών μας και α βρίσκουμεν τι μας παραγγέλλουν;
·Ναι!
·Κύριε,κύριε!
·Α μας πει πρώτη η Άννα.
«Κάμε το καλό και ρίξε το στογ γιαλό!»
·Α δίνουμεν τηβ βόθκειαμ μας ,α μην το πούμεν κανενός και α το ξεχάσουμε.
·Μπράβο,Γιάννη!
«Α κάουμεχ χαβάσι!»
·Εκουσά το πολλdές βολές στο θέρος ,που έμπρεπεμ α δουλέβκουμεδ δκυο βτομάες ,για να ξετελέψουμε. Α πάρουμεδ δύναμημ που μέσα μας.
·Μπράβο, Μυρτιά!
·« Ο κουφός όπως θέλει τα γιοτίζει!»
·Επειδή τ’ αφτιά του εδ δουλέβκουν, λέει ό,τι κατεβάσει η κεφάλη του!
«Ήβρεν τομ παραπάνω του!»
·Επάττησέν τον άλλdος πιο πάνω που φτον!
-« Έχει λάιν το καντήλι!»
·Λέσιν το, όταν κοντέβκει να φύει ο γέροντας για ή γερόντισσα!
Παραμονή της μεγάλης πανήγυρης μας σήμερα. Να ευχηθώ σε όλους τους φίλους και συνεργάτες των ιστοσελίδων μας « Και Του Χρόνου», όπως την πρωτακούσαμε την ευχή από τα χείλη των αγαπημένων μας.
Το σημερινό σκηνικό, να μου επιτρέψετε να πω, σε τίποτα δε πλησιάζει την παλιά αίγλη του δικού μας «παναΰριού ».
Μη μου θυμώσετε. Μα όταν μετατρέπεται η πλατεία του παιδικού μας ονείρου σε ένα απέραντο πλαστικότοπο και παρασύρει την παιδική φαντασία σε ευτελή μονοπάτια, με πρότυπα σκιερά και πολεμοχαρή. Όταν το σύννεφο της χοιρινής τσίκνας επισκιάζει το άρωμα του βασιλικού. Όταν η παραδοσιακή μας μουσική έκφραση και η νησιώτικη λεβεντιά της σούστας και του μπάλλου, πνίγονται από αλλότρια ακούσματα … και πολλά άλλα.. όταν, τι άλλο μπορούσα να πω;
Σας παρουσιάζουμε λίγο από το δικό μας και λίγο παλαιότερα, με την ευγενή προσφορά της κας Μαργέττας.
Ζωντανεύουν τ’ «αλοατάκια», για τα οποία κάμναμε ..τόσα και τόσα.. προκειμένου να πετάξουμε στη ράχη τους. Θυμούμαστε τα « γραμύθια, τα ντζίντζιφα, τα στάλgια, τα καραμελωμένα μηλαράκια και να προσθέσω τις δικές μας επινοήσεις, που κάποιοι ξεχώριζαν για το εμπορικό τους δαιμόνιο και πουλούσαν είδη προσωπικής δημιουργίας. Θυμάστε τα μυλαράκια με τα χρωματιστά γλασέ χαρτιά και το καλάθι που τα συνόδευε; Και πολλά άλλα…
Παρασύρομαι δασκαλικά και λέω, σε τι βοηθά την παιδική ψυχή ένα γεμάτο δωμάτιο με υποτιθέμενα παιχνίδια, που τη μόνη χαρά που προσφέρουν, είναι η ώρα ανοίγματος του περιτυλίγματος…. και μετά στη γωνία.
Λίγο αλλιώτικη η σημερινή παρουσίαση , όμως η γραφή είναι ψυχική έκφραση και συμπαθάτε με.
Λίγο πριν το μεγάλο μας «παναϋρι» του Σταυρού,πλανάται και εκφράζεται σε χαρά, συγκίνηση, καμιά φορά φόβο (αδικαιολόγητος),η πρώτη μέρα.
Ναι, η πρώτη επαφή του παιδιού με το νέο περιβάλλον, το σχολικό.
Λαχτάρησε η ψυχή , όταν έγραψα στη μηχανή αναζήτησης τη λέξη αλφαβητάρι. Ήμουν σίγουρος ότι θα δω το μοναδικό βιβλίο που βάζαμε στο « σακκούλλι ».
Αφιερωμένο σε όλους εσάς, για να ξανανιώσετε τη λάμψη της παιδικής αθωότητας!
Πέταξα σε τόπο και χρόνο μακρινό. Θυμήθηκατην πλάκα , το κοντύλι , το σφουγγαράκι και το πάνινο σακούλι , υφαντό στον αργαλειό, δώρο της μητέρας ή της « μάμμης»!
Την πρώτη προσευχή στην αυλή του Πάνω Σχολείου και το χαμόγελο των αείμνηστων σεβαστών δασκάλων μας, Βαγιανού, Σπανού, Φιλιππάκη, Κασέρη, της κυρίας Σταματίας, της κυρίας Πόπης…..
Θέλω να ευχηθώ καλό ξεκίνημα στους νέους αθλητές του σχολικού στίβου και να τουςδούμε άξιους συνεχιστές της καλυθενής παράδοσης.
Να σφίξω το χέρι στους επιτυχόντες στις πανελλήνιες εξετάσεις, να συγχαρώ τους γονείς και τους φροντιστές!
Να μου επιτρέψετε, λόγω επαγγέλματος, " χούι δα", να πω ότι το μυστικό της επιτυχίας είναι ο σεβασμός της παιδικής προσωπικότητας.
Φιλοσοφημένες σκέψεις από τον αγαπητό συγχωριανό κ. Γιώργο. Άνθρωπος αυτοδημιούργητος που, όπως λέει η λαϊκή σοφία, «έφαγε τη ζωή με το κουτάλι».
«…με αυτοκίνητα…πάνω κάτω, πάνω κάτω, αποτέλεσμα…»
Η ζωή ένας αγώνας. « Χα να κάμω- χα να κάμω». Και στο τέλος…. «Όλα είναι άχρηστα»
« Και τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος;»
« Να ξαννοίει τον εαυτόν του, άλλdον τίποτα».
Είναι ομολογημένο απ΄ όλουςότι ο άνθρωπος στην προσπάθεια να δημιουργήσει, υπερβάλλει τον ίδιο του τον εαυτό, στερείται, υποφέρει και πολλές φορές βλάπτει την υγεία του.
Θα σκεφτήκατε: « Tα λέμε αλλά τα κάνουμε;» Δυστυχώς έτσι γίνεται πάντα.
Το μέτρο στη ζωή είναι ροδίτικο. Το είπε ο Κλεόβουλος ο Λίνδιος, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας.
Προσπάθησα να επαναφέρω στη μνήμη τις συντροφικές ώρες με …το γάδαρο. Ναι, τον υπομονετικό και καμιά φορά πεισματάρη, ιδίως αν περνούσε δίπλα από καμιά προκλητική…μπουκιά.
