Κοιμάται Μες στο Χιόνι

Παραμονή σήμερα της επετείου της μεγάλης ελληνικής εποποιίας του 1940 στα αλβανικά βουνά .

Επιτρέψετέ μου να κάνω μια σύντομη αναφορά αποτείνοντας φόρο τιμής.

 

Σύσσωμος ο ελληνικός λαός βροντοφώναξε το ιστορικό μεγάλο  ΟΧΙ στις φασιστικές ορδές του Μουσολίνι κι έγραψε  σελίδες ηρωισμού με αντιπάλους το κρύο, το χιόνι, τα κρυοπαγήματα, τους ακρωτηριασμούς, τη λάσπη, την πείνα, τις ψείρες, τις αρρώστιες ,

τις κακουχίες, τα κακοτράχαλα βουνά, τα σύγχρονα όπλα  , την αριθμητική υπεροχή.

  

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ, έτσι απλά

και την  ΠΑΤΡΙΔΑ με κεφαλαία.

Ποιητική φλέβα

Στη ζάλη της καθημερινότητας και ιδιαίτερα της δύσκολης σημερινής , όπως τη βιώνουμε¨,"ξένοις χερσί", έτσι πιστεύω, περνούν απαρατήρητα πολλά σημαντικά.

Το σεντούκι της λαϊκής σοφίας σας παρουσιάζει ένα δικό μας άνθρωπο με ιδιαίτερη ευαισθησία.  Το Σάββα όπως τον γνωρίσαμε από τις δημιουργίες του.

  Λεπτές χορδές υμνούν μέσα  από τους στίχους  την ομορφιά του τόπου μας, τη μικρή πατρίδα και τα έντονα ανθρώπινα συναισθήματα με ένα ιδιαίτερο προσωπικό λυρισμό.

Λάτρης και θαυμαστής του λευκού και του γαλάζιου  τα απεικονίζει γλαφυρά στους στιχουργικούς του πίνακες.

 

            "Δωδεκάνησα"                

Στου Αιγαίου το απόμακρο

στα γαλανά νερά του

αραδιασμένα λιάζονται

τα δώδεκα νησιά του.

Καθένα του ξεχωριστή

μια πινελιά στην πλάση
το γαλανό της θάλασσας

τα έχει αγκαλιάσει.

"Πώς αισθάνεσαι τώρα που αναφέραμε τον πάππου και τη μάμμη;"

"Αγαλλίαση, απέραντη αγάπη και μεγάλο σεβασμό!"

Θυμάται τα όμορφα νεανικά χρόνια και αποτυπώνει τα ίχνη τους στο ποίημα "Αστροφεγγιά".

Ευχαριστούμε , Σάββα.

Το Γειτονιό της Χοχλακιάς

Αν θέλετε να δείτε μια πιστή εικόνα από το παρελθόν, εικόνα επικοινωνίας και αληθινών ανθρωπίνων σχέσεων, περάστε από τη Χοχλακιά.

Όχι, πως δεν υπάρχει και σε άλλη γειτονιά, αλλά το ότι το τρίστρατο της είναι κόμβος εισόδου και εξόδου του χωριού βοηθά να  γίνεται περισσότερο αντιληπτό.

Εκεί λοιπόν, αν περάσετε μέρα, θα δείτε τις άδειες καρέκλες να «λαμένουν το βραϊνό γειτονικό». Αραδιασμένες  καλούν και  προκαλούν.

 Τις εξέταζα τις προάλλες  και σκεφτόμουν ότι οι σημερινές επιδράσεις είναι αναπόφευκτες. Περίμενα να δω τις αναπαυτικές ξύλινες με την καλλιτεχνική ψάθα, αυτές που κουβαλούσαμε τότε στο σχολείο ,για να παρακολουθήσουμε τις σχολικές γιορτές και τις γυμναστικές επιδείξεις Όμως είδα πρόχειρες πλαστικές και θυμήθηκα μια παλιά παροιμία : «Ο φόβος φυλάει τα έρημα».

 Δυστυχώς είναι  γεγονός ότι οι Καλυθενοί πλέον τείνουμε να γίνουμε μειοψηφία. 

Μη βιαστείτε να πείτε ότι τα γραφόμενά μου κρύβουν άλλου είδους αισθήματα. Εξάλλου βίωσα πολύ καλά το κεφάλαιο μετανάστευση. Απλά καταγράφω μια πραγματικότητα . Και αν τις Καλυθιές τις αποκαλούμε ακόμα χωριό, το λιγότερο που έχω να πω είναι ότι είμαστε ρομαντικοί. Πρώτος απ’ όλους ο γράφων, που επιμένει να ασχολείται με την παλιά φιλοσοφία της καθαρής «αυλής», της καθαρής ψυχής και του «κάντιου νερού».

Αν καταλάβατε καλά, όσοι είχατε την ευγενή καλοσύνη να με διαβάσετε μέχρι το τέλος και σας ευχαριστώ, εκφράζω τη βαθιά  μου λύπη για τις «καλές μέρες» που …..μάλλον,….έφυγαν παντοτινά.

Ο Τράος

Άκουσα πρόσφατα δύο τραγοανέκδοτα και σκέφτηκα.... μήπως επηρεάζει η επικαιρότητα.
 Άσχετο μεν, σχετικό δε, όταν ξαναφέρουμε στη μνήμη το ότι η" θυμισμένη" κατσίκα και η εγκυμοσύνη της ήταν η αρχή για ένα νέο κύκλο ζωής στην εξαρτημένη απ' αυτή  οικογένεια.

Ο χαμένος τράος

Κάποτε ένας βοσκός έχασε τον τράο του. Βγήκε σε αναζήτηση αλλά μάταια. Βράδιασε κι ακόμα τον καλούσε σε λόφους, βουνά και ράχες. Έφθασε μέχρι το γειτονικό χωριό. Σκέφτηκε να κοιμηθεί σε κάποιο ξενώνα και να συνεχίσει την επόμενη μέρα.

Το μοναδικό κατάλυμα ήταν γεμάτο και η μόνη θέση που του παραχωρήθηκε ήταν κάτω από το κρεβάτι νεαρού ζευγαριού νεόνυμφων.  Συμβιβάστηκε και στριμώχτηκε νωρίς, πριν γυρίσουν, γιατί του είπε ο πανδοχέας να προσέχει να μην γίνει αντιληπτός.

 Ο κακόμοιρος κούρνιασε και σφάλιξε μάτια και αυτιά.

 Την ώρα του ερωτικού ζενίθ ακούγεται να λέει ο γαμπρός: «Πώς αισθάνεσαι, καλή μου;» "Βρίσκομαι στην πιο ψηλή κορυφή του Ψηλορείτη και αγναντεύω όλη την Κρήτη", απάντησε η νύφη.

Ξεχάστηκε ο βοσκός μας και ξεφώνισε: «Μπας και βλέπεις τον τράο μου;»

Η συνέχεια… δικιάς σας !

Ευχαριστούμε το Λενιό και το Μανώλη.

Ο Κουτρούαλλος

Για τους λάτρεις του βουνού το φαινόμενο είναι γνωστό.

Και στις πιο ψηλές κορφές , σε μέρη δύσβατα, σε γκρεμούς, σε λόγγους και καταράχια βλέπουμε αυτοφυή άγρια ελαιόδεντρα, «τα κουτρουάλgια».

Αργούν ν’ αποκτήσουν το σχήμα του δέντρου, λόγω των δύσκολων συνθηκών που αντιμετωπίζουν, αέρας, έλλειψη χώματος  και υγρασίας, γι’ αυτό τα συναντούμε σε θαμνώδη μορφή με πολλά κουτσουράκια.

Η μεγαλύτερη απειλή γι’ αυτά είναι τα ζώα βοσκής και για να προφυλαχθούν, σφίγγουν βλαστό και φύλλα και δημιουργούν μυτερές προεξοχές, κάτι σαν αγκάθια.

Θα μου πείτε πώς βρέθηκαν εκεί; Απ’ ότι λένε, δημιουργούνται από κουκούτσια που αποβάλλει η απειλή που προανέφερα. Τα ζώα βοσκής, κατσίκια και πρόβατα, τρώνε με μεγάλη βουλιμία τις ώριμες ελιές και κατά την πορεία τους φροντίζουν να …..δεντροφυτεύουν.!
Πολύ μεγάλη επίσης είναι η συνεισφορά των πουλιών.

Και γιατί απ’ όλα τα φυτά ξεχώρισα τα «αγρολιίδκια»; Ίσως είναι άγνωστο σε μερικούς ότι η βάση των απέραντων ελαιώνων μας είναι τα « κουτσουράκια αγρολιίδκια».

 Παλιά τα ξερίζωναν και τα φύτευαν απευθείας στο χωράφι που προορίζονταν για «λιοχώρι». Σήμερα η εργασία γίνεται σε ειδικά φυτώρια . Οπωσδήποτε και στις δύο περιπτώσεις ακολουθεί ο εμβολιασμός , «το μπόλιασμα», με «μπόλιο της αρεσκείας του καθενός.

Πίσω λοιπόν από το άσημο «αγρολιιί» κρύβεται ο μόχθος, ο αγώνας και ο ίδρος της αρετής! 

@Ο φίλος Στέργος συμπλήρωσε ότι τα λέγαμε και κουτρούαλλους.

Τον ευχαριστούμε.

Περνάλια

Με τους δύο πέτρινους  φύλακες, «φρουρούς» της σπηλιάς του Νησιού, αρχίζει η αναζήτηση.

 Ο κόλπος είναι ακύμαντος. Κάποιες ασημογάλαζες κινήσεις αναβοσβήνουν στο ανακλαστικό πεδίο του ήλιου, που βρίσκεται ένα μόλις κονταρόξυλο ψηλότερα του πειρατικού λημεριού.

Οι λαδιές στην επιφάνεια, νωχελικές, ετοιμάζονται να παραδώσουν στο Γρέο. Κάποια ελαφρά μηνύματά του προβάλλουν. Οι πευκοβελόνες, που σκιάζουν τις κρυφές γωνιές των σκάρων, αργοσαλεύουν. Ο μπαμπάς πεύκος ρίζωσε δίπλα στις πεταλίδες και τις καλόγνωμες.

Και πάλι στην κορφή, εκεί που μια σειρά «περναλιών» ανεμίζει σαν σημαία στους αιθέρες της ανατολής. Πού βρίσκει την πηγή της ζωής μέσα στο βραχόδασος;

Τα ριζά του βουνού, φαγωμένα από νταμάρι κάποιας εποχής, θερμαίνουν το γρανίτινο καμίνι στη κάψα του καλοκαιριού. Κι όμως οι άγνωστες προσαρμοστικές δυνάμεις της φύσης θαυματουργούν.

Στο μεσοδιάστημα ρίζας- κορφής απλώνεται  πανέμορφο πευκοδάσος, βοηθούμενο από τις «ασκινόριζες», που εισχώρησαν και στην τελευταία  σταγόνα υγρασίας. Αγκαλιάζουν και συγκρατούν πελώριους βράχους, που διαμαρτύρονται και ζητούν μια θέση στην αρμυρή αγκαλιά του κόρφου.

Ξαφνικά ένα κοπάδι αθερίνα, σε σχήμα ημικυκλικό, πετιέται έξω από το νερό, για ν 'αποφύγει τα ρύγχη των θηρευτών.