Ήμπαμ που 'Μπαν

Ήταν ένα χειμωνιάτικο  «βραϊνό» του Δεκέμβρη.

 Μπήκα στο μαγαζί του Πολύκαρπου για ένα και μοναδικό λόγο. Ήθελα να επικοινωνήσω τηλεφωνικά στη Γερμανία με τους γονείς.

  Τότε το τηλέφωνο ήταν δύσκολο. Έπρεπε να πας στους θαλάμους του ΟΤΕ ή του Ταχυδρομείου.  Η τοποθέτηση τεσσάρων θαλάμων στου Μιχάλη μας γλίτωσε από πολλά.

Η κυρα- Παγώνα την ώρα εκείνη ζύγιζε στην παλιά ζυγαριά "φασούλκια". Εκείνη με τα βάρη και τους δυο χάλκινους δίσκους. Τη θυμάστε; Δίπλα περίμεναν οι «τσαρdέλλdες τη δική τους σειρά, τυλιγμένες στη λαδόκολλα.  Με τη «σέσσουλα» στο ένα χέρι και το βαράκι των πενήντα γραμμαρίων στο άλλο «καραλάτιζε» το κιλό της  «παραγγελιάς».

« ‘Ατε, πρε Παώνα, ξάης τα. Ήμπαμ που μπαν» ,είπε η Μελισσενή πελάτισσα.

Τέντωσα τ’ αυτιά, γιατί μπερδεύτηκα. Το είπε με το ιδιαίτερο καλυθενό χρώμα που με συγκίνησε. Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμα το θυμάμαι.