Ο Ππίταλλdος

Αν μιλούσε το κοράκι, «εθ θα χαμεν μέρος α πα α κρυφτούμεν». 
Λαδωμένο, βαμμένο, σκονισμένο, ακοίμητος φύλακας του « απουκρέβαττου» γνώριζε τα πάντα.

Μόλις σχολούσαμε, μπλουμμ! το χέρι στη βυτίνα. 
Η αλήθεια ήταν και λίγο σκοτεινωπά και αντί για «προσφά», καμιά φορά γεμίζαμε τη χούφτα με «ζούππες ελκιές». Και μετά.... στις «πούγγες». Οπότε καταλαβαίνετε…οι φόδρες τους γίνονταν αφρικάνικες!

 Ο προσφάς, ο άγιος προσφάς από κατσικερό για αγελαδινό γάλα , ήταν το πρόχειρο και το μόνιμο φαγητό μας.
Όταν πάλιωνε, κιτρίνιζε κι έπιανε κάτι σκουλήκια- μουσαφίρηδες που τους λέγαμε «ππιτάλλdους»……….. Σιγά που θα πήγαινε χαμένος! Σας πρόλαβα; εε...  Λίγο ξέπλυμα με νερό της «σουράς» κι ήταν πεντακάθαρος......στην όψη βέβαια, γιατί τρώγοντάς τον όλο και κάτι «εδρακουνούσεν»!

Με τον προσφά στο ένα χέρι κι ένα μεγάλο «φελλdί» σιταρένιο ψωμί στο άλλο, εκόφταμεν  για το κυνήγι  της «σαϊττας» , για να παίξουμε «τόππι» στα χωράφια – γήπεδα, να μεταδέσουμε και να ποτίσουμε τα ζωντανά μας.     ...............

Ίσως κάποιοι να μπερδεύτηκαν με το κοράκι.

Μην πάει ο νους σας στο μαυροκόρακα. Ήταν το μικρό ξύλινο μάνταλο- κλειδί της πόρτας  και προφανώς πήρε το κορακίσιο όνομα, επειδή  έμοιαζε με το ράμφος του!