Αν θέλετε να δείτε μια πιστή εικόνα από το παρελθόν, εικόνα επικοινωνίας και αληθινών ανθρωπίνων σχέσεων, περάστε από τη Χοχλακιά.
Όχι, πως δεν υπάρχει και σε άλλη γειτονιά, αλλά το ότι το τρίστρατο της είναι κόμβος εισόδου και εξόδου του χωριού βοηθά να γίνεται περισσότερο αντιληπτό.
Εκεί λοιπόν, αν περάσετε μέρα, θα δείτε τις άδειες καρέκλες να «λαμένουν το βραϊνό γειτονικό». Αραδιασμένες καλούν και προκαλούν.
Τις εξέταζα τις προάλλες και σκεφτόμουν ότι οι σημερινές επιδράσεις είναι αναπόφευκτες. Περίμενα να δω τις αναπαυτικές ξύλινες με την καλλιτεχνική ψάθα, αυτές που κουβαλούσαμε τότε στο σχολείο ,για να παρακολουθήσουμε τις σχολικές γιορτές και τις γυμναστικές επιδείξεις Όμως είδα πρόχειρες πλαστικές και θυμήθηκα μια παλιά παροιμία : «Ο φόβος φυλάει τα έρημα».
Δυστυχώς είναι γεγονός ότι οι Καλυθενοί πλέον τείνουμε να γίνουμε μειοψηφία.
Μη βιαστείτε να πείτε ότι τα γραφόμενά μου κρύβουν άλλου είδους αισθήματα. Εξάλλου βίωσα πολύ καλά το κεφάλαιο μετανάστευση. Απλά καταγράφω μια πραγματικότητα . Και αν τις Καλυθιές τις αποκαλούμε ακόμα χωριό, το λιγότερο που έχω να πω είναι ότι είμαστε ρομαντικοί. Πρώτος απ’ όλους ο γράφων, που επιμένει να ασχολείται με την παλιά φιλοσοφία της καθαρής «αυλής», της καθαρής ψυχής και του «κάντιου νερού».
Αν καταλάβατε καλά, όσοι είχατε την ευγενή καλοσύνη να με διαβάσετε μέχρι το τέλος και σας ευχαριστώ, εκφράζω τη βαθιά μου λύπη για τις «καλές μέρες» που …..μάλλον,….έφυγαν παντοτινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου