Για τους λάτρεις του βουνού το φαινόμενο είναι γνωστό.
Και στις πιο ψηλές κορφές , σε μέρη δύσβατα, σε γκρεμούς, σε λόγγους και καταράχια βλέπουμε αυτοφυή άγρια ελαιόδεντρα, «τα κουτρουάλgια».
Αργούν ν’ αποκτήσουν το σχήμα του δέντρου, λόγω των δύσκολων συνθηκών που αντιμετωπίζουν, αέρας, έλλειψη χώματος και υγρασίας, γι’ αυτό τα συναντούμε σε θαμνώδη μορφή με πολλά κουτσουράκια.
Η μεγαλύτερη απειλή γι’ αυτά είναι τα ζώα βοσκής και για να προφυλαχθούν, σφίγγουν βλαστό και φύλλα και δημιουργούν μυτερές προεξοχές, κάτι σαν αγκάθια.
Θα μου πείτε πώς βρέθηκαν εκεί; Απ’ ότι λένε, δημιουργούνται από κουκούτσια που αποβάλλει η απειλή που προανέφερα. Τα ζώα βοσκής, κατσίκια και πρόβατα, τρώνε με μεγάλη βουλιμία τις ώριμες ελιές και κατά την πορεία τους φροντίζουν να …..δεντροφυτεύουν.!
Πολύ μεγάλη επίσης είναι η συνεισφορά των πουλιών.
Πολύ μεγάλη επίσης είναι η συνεισφορά των πουλιών.
Και γιατί απ’ όλα τα φυτά ξεχώρισα τα «αγρολιίδκια»; Ίσως είναι άγνωστο σε μερικούς ότι η βάση των απέραντων ελαιώνων μας είναι τα « κουτσουράκια αγρολιίδκια».
Παλιά τα ξερίζωναν και τα φύτευαν απευθείας στο χωράφι που προορίζονταν για «λιοχώρι». Σήμερα η εργασία γίνεται σε ειδικά φυτώρια . Οπωσδήποτε και στις δύο περιπτώσεις ακολουθεί ο εμβολιασμός , «το μπόλιασμα», με «μπόλιο της αρεσκείας του καθενός.
@Ο φίλος Στέργος συμπλήρωσε ότι τα λέγαμε και κουτρούαλλους.
Τον ευχαριστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου