Χου, πρε

Προσπάθησα να επαναφέρω στη μνήμη τις συντροφικές ώρες με …το γάδαρο. Ναι, τον υπομονετικό και  καμιά φορά πεισματάρη, ιδίως αν περνούσε δίπλα από καμιά  προκλητική…μπουκιά.

Όλα περνούσαν από την πλάτη του, άνθρωποι και προϊόντα.  Άντεχε σαν Άτλαντας.

Με το πρώτο μήνυμα του «καπιστριού» καταλάβαινε τον προορισμό. Τότε ο αναβάτης μπορούσε να τραγουδά και να φτάσει ευδιάθετος στ’ αμπέλι, τον ελαιώνα…...

Πολλές φορές ζήλευε και το συναγωνίζονταν με τη στεντόρεια φωνή του και περισσότερο το Μάϊο , που είναι ο ερωτικός τους μήνας.

 Αναφέρομαι σε ώρα που το…αφεντικό είναι θυμωμένο.

Χου, πρε, γάδαρε!

Ε, που να ‘χει ανάκτηση!

Σκιού, πρε!

Που τον ετσίλλdα και τον εφφαλόκοβκεν!

Χου, χου, πρε, γάδαρε!
Σάλεβκε!