Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Ετραουδούσαμεν

"' Ετραουδούσαμεμ που το πρωίν ως το βράυ! "
Αναφερόμαστε στην εποχή των " κκιλιμιών " (χειροποίητων χαλιών στη βούα),γύρω στο1930. Τότε τα κορίτσια του χωριού δούλευαν με "κατ' αποκοπή εργασία" στη βούα και βοηθούσαν την οικογένειά τους με εισόδημα αξίας για τα οικονομικά δεδομένα της εποχής. 'Ωρες πολλές, ώρες κουραστικές. Ξεχνούσαν την κούραση με το τραγούδι.
Τα τραγούδια τους, εκτός από τα παραδοσιακά μας, ήταν τα ίδια μ'  αυτά των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, δείγμα των σχέσεων της Ρόδου με την πλούσια Ανατολή.
(Μοιράζομαι  μαζί σας   προσωπικές  στιγμές!)

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φέρτε πίσω τη φροκαλιά γιατί ε να σας δώκω μια να σας να πάψω

Κωστής είπε...

Ξαναθυμηθήκαμε μια από τις απειλές- χάδια ,των κατακουρασμένων μανάδων μας.
Γυρνώντας το ηλιοβασίλεμα από τα χωράφια ,τι να πρωτοπρολάβουν ; " Άν εμπαίναμε στα πόδκια τους εκούαμεν τέττοια χάδκια! "
Ευχαριστώ για την ανάμνηση,φίλε Στέργο!

Κωστής είπε...

Σας μεταφέρω μια φράση του αιδεσιμότατου ιερέα του χωριού μας πάτερ Σέργιου:
" Ο λόγος της μάνας ήταν το άγιο μύρο!"

Κωστής είπε...

Φίλε Στέργο,δικό μου είναι το λάθος.

"Φέρτε πίσω τη φροκαλιά,γιατί ε να σας δώκω μια να σας ναπάψω! " (από το αναπαύω)

Ανώνυμος είπε...

Ξέρεις συμπαραστάτη δάσκαλε …
Το διορισμό μου ως δάσκαλος (για να μην πω ότι είμαι … καθηγητής
και αισθανθείς άσκημα :-) τον πήρα στη Ρόδο … ΤΟΤΕ για Δ΄ Δωδεκανήσου
Και μετά βρέθηκα στην Αγιά Μαρίνα Λέρου …
Ωραίες εποχές !!!
Νάσαι καλά εσύ και οι άνθρωποι που αγαπάς !
Εξαιρετική δουλειά !!! Μας ΧΑΑλαρώνεις πραγματικά ! :-)
Χρήστος - DISCOUNT

Κωστής είπε...

Γιατί να αισθανθώ άσκημα; Το μεγαλύτερο παράσημο είναι ο τίτλος του δασκάλου!
Χάρηκα πολύ βλέποντας το σχόλιο σου!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τις ευχές.Και συ και η οικογένειά σου νά στε πάντα καλά και πάντα να προσφέρεις,με τον μοναδικό σου τρόπο!
Πρωινός συμπαραστάτης,τότε,ίσως και προσεχώς!
Κλίνω με κάτι δικό σου: " Πάντα με χαμόγελο!"

Κωστής είπε...

Υπάρχει και το πληκτρολογικό λάθος: Κλείνω...αντί κλίνω

Κωστής είπε...

Η δύναμη της ψυχής των Ελλήνων της Μικράς Ασίας,των ξεριζωμένων και καταδιωγμένων,νίκησε το σκοτάδι της λάμπας πετρελαίου, την έλλειψη συγκοινωνίας(πέντε ώρες με τα ζώα για να φτάσουν στη Χώρα) κι έγινε τραγούδι στα χείλη μικρών κοριτσιών που δεν πέρασαν την πόρτα του σχολείου!