Ο Γιαρένης

-Γιατί, πατέρα, η νουνά μου είναι που τις Καλλdιθκιές; Ρώτησε το μικρό παιδί του γειτονικού χωριού Αφάντου.

-Τα παλκιά χρόνια επααίναμεμ με τα ζα στηχ Χώρα, για να πουλήσουμεν,

τα πωρικά, τα χρουσόμηλα,……..Εκάμναμεμ  πεντέξι ώρες α πάμεν κι άλλdες τόσες α γυρίσουμε. Εφέβκαμεμ που την νύχτα, για να προλάβουμεν την αγορά.  Επερνούσαμεμ που μέσα που τις Καλλdιθκιές και εσταματούσαμελ λdίο α ξεκουραστούμεν εμείς και τα ζα μας. Εκεί ο προπάππους  σου εγνώρισεμ μιαν καλήν οικογένεια και γινήκαμεγ γιαρένηες! Εμπαίναμεν στο σπίτιν τους και επερνούσαμεμ πιο καλά που το δικόμ μας! Εγαπούσαμέν τους και εγαπούσαμ μας !Έρκουνταν και στο δικόμ μας το σπίτι, όταν είχαμεν το παναϋρι του Αι Λουκά και εφιλοξενούσαμέν τους! Επααίναμεν κι εμείς στο δικόν τους του Σταυρού! Μέχρι και σήμερα τιμούμεν τους και τιμούν μας .