Σκέψεις

Κατεβαίνοντας από τον Αγκρεμμό προς Φαληράκι σήμερα το πρωί, το βλέμμα μου κι η σκέψη μου πέταξαν στις μακρινές χιονοστολισμένες κορφές των ορέων της Ανατολής.  Ήταν και το mail που πήρα από τον ευγενικό συμπλόγκερ του « Μελισσά» με τη λίστα των λέξεων «κατάλοιπων» κι όλα αυτά με οδήγησαν να πονέσω και να φανταστώ άλλη μια φορά  τους ελληνικούς πλούσιους τόπους πριν το μεγάλο κακό του 1922.

Δεν είχα μέχρι τώρα την τύχη να πάω για ένα ιερό προσκύνημα, όμως  πολλές φορές με αφορμή θέματα των αναρτήσεων  περιδιαβαίνω τους πλακόστρωτους δρόμους τους θαυμάζοντας τα πέτρινα αρχοντικά και συνομιλώ μυστικά με τους ανθρώπους του εμπορίου, της τέχνης και της επιστήμης.

Έφτασαν, όπως έφτασαν τότε, διωγμένοι άρον-άρον από  τις εστίες τους στη φρίκη του πολέμου κι έφεραν στον τόπο μας άνοιξη. Μας έμαθαν την τέχνη των χειροποίητων χαλιών, της ζωγραφικής , των σύγχρονων τότε εργαλείων για τη γη και το βουνό, την επεξεργασία του σιδήρου, τη μετατροπή του απλού τενεκκέ σε έργα τέχνης, όπως φανάρια δρόμων και πολλά διακοσμητικά…….. Η ζωηρή μουσική τους με τα τραγούδια περηφάνιας και λεβεντιάς είναι βαθιά ριζωμένη στη ψυχή των παλιών Καλυθενών. Και πόσα άλλα….

Τους γνωρίσαμε σαν «Λιβισκιανούς» από το αντικρινό αρχοντοχώρι  Λεβίσι ή σαν Συμιακούς ,γιατί τη Σύμη πρωτογνώρισαν ,όταν θαλασσοδέρνονταν στην αναζήτηση νέας πατρίδας!

Πάρα πολλοί σημερινοί Καλυθενοί είναι απόγονοι των καταδιωγμένων προσφύγων της πλούσιας Ανατολής και αισθάνονται ιδιαίτερα περήφανοι για την καταγωγή τους!