Τ' Όνειρο

Χθες έζησα ένα άτυπο «χαιρέτιο», μια χαρούμενη ομήγυρη από νέα παιδιά, οικογενειάρχες, γνήσιους απόγονους των ανθρώπων της λαϊκής σοφίας και της αδελφότητας Καλυθιών! Των ανθρώπων πρότυπο στη σκέψη μου, κάθε φορά που πληκτρολογώ ροδίτικη ιδιωματική!

Κάθισα μαζί τους με κάποιο δισταγμό, στην αρχή  μπορώ να πω. Κάτι σαν ευγένεια. Και για να μην παρεξηγηθώ, τώρα που τα γράφω, σεβασμό, παρόλη τη διαφορά της ηλικίας μας, στην ατμόσφαιρα που επικρατούσε!

Θυμήθηκα τα όμορφα συναισθήματα που νιώθαμε, όταν παραχωρούσαμε τη θέση μας σε ηλικιωμένους , τότε στο λεωφορείο της γραμμής Καλυθιές-Βενετόκλειο! Πριν καλά-καλά ολοκληρώσει το ανέβασμα της σκάλας εισόδου, το ηλικιωμένο άτομο ή με ειδικές ανάγκες , όλη η παρέα σηκωνόταν, αγόρια κορίτσια!

Ήταν νέα  παιδιά, περίπου 30 χρονών, πατέρες και μάνες και μοιράζονταν όμορφες στιγμές, γύρω από ένα γιορταστικό τραπέζι διασκέδασης και να το πω σύγχρονα, χαλάρωσης και ανταλλαγής ιδεών!

Τα παιδιά τους, δισέγγονα, μπορεί και τρισέγγονα των προτύπων μας, μαζεμένα, λιγάκι περιορισμένα στην αυλή, γύρω από ένα μηχανοκίνητο νέου τύπου, έπαιζαν και αντάλλαζαν πειράγματα!

Τονίζω τον περιορισμένο χώρο και αναθυμούμαι τη δικιά μας ελευθερία σ’ όλα τα σοκάκια του χωριού, μέχρι αργά το βράδυ!
Όταν περπατώ τις γωνιές που μεγάλωσα , στις Καμαρίτσες  και δεν βλέπω Καλυθενάκια, « συντρώουμαι!»  Όμως ο  ταξιδιάρης νους με προσγειώνει.  Κι  εμείς δεν ζήσαμε τη μετανάστευση αναζητώντας  τον πλούσιο παράδεισο τη δεκαετία 1960-1970;

Επαναφέρω στη μνήμη τις δύσκολες στιγμές του αποχωρισμού στο ξεροβόρι του λιμανιού  και της ψυχής μας!

 Οι γείτονες, οι φίλοι, οι συγγενείς «εξάφηναν τις δουλgειές τους, εφορούσαν τα καλά τους κι επααίννασιν στο λιμάνι» ν' αποχαιρετίσουν τους δικούς τους ανθρώπους!

Άνθρωποι που το μόνο ταξίδι που ήξεραν ήταν το Καλυθιές- Χώρα, πώς να χωρέσουν στο μυαλό τους τριάντα και σαράντα ημερών θαλασσοτάξιδο σ’ άγνωστες θάλασσες κι ωκεανούς;

Μόνο όσοι έζησαν τέτοιες καταστάσεις, μπορούν να καταλάβουν το απόλυτο κενό, το παγωμένο χαμόγελο και το φόβο για το άγνωστο του υποψήφιου μετανάστη την ώρα που αγκαλιάζει κι αποχαιρετά!

Άκουσα και για νεαρά άτομα νέους και νέες που έφυγαν για την Αυστραλία μόνοι και μόνες στο παράτολμο εγχείρημα για τα δεδομένα της εποχής του 1960!

 Έμαθα για τη  ΔΕΜΕ, σημερινό ΔΟΜ (Διεθνής  Οργανισμός Μεταναστών) που …..φρόντιζε τις μετακινήσεις πληθυσμών, σε χώρες που χρειάζονταν εργατικό δυναμικό.

Ευχαριστώ το Φώτη και το Βάγιο για την ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας! Είναι η ώρα ξενιτεμού του πατέρα Δημήτρη και του παππού Φώτη!

..... διαβάζετε και την ιστοσελίδα " Καμαρίτσες"....για πιο ελεύθερη έκφραση