« Τα βουτυρένα, τα λαένα, της ώρας, τα νεβατά………..»….Εκείνα με το «αθθόνερο» και την ζάχαρη άχνη…..Να δεις …πως τα λέγαμε; ....... Αχ, αυτή η μνήμη! Θέλει επανεκκίνηση……που λέμε στο PC !
«Αμ, με κείνα τα παξιμάδκια «της Μεγάλης Πέφτης που επομένασι στοφ φούρνο ούλλdην την νύχτα κι εβάλλdαμ μας σε πειρασμό, ν’αννοίξουμεν το φράμα» και να χορτάσουμε το ξελιγωμένο στομάχι μας από την πολλή «νήστεια!»
Μύριζε ασβέστη η γειτονιά και ανακλούσε ο ήλιος στους τοίχους, τα καντούνια, τις πεζούλες, τις αυλές, ακόμα και στα «χαλατά!».
Οι « τενεκκέες» εδίναν κι……επαίρναν! Η φουρνίστρα κι ή ροϊστρα «επαλαβώνναμ μας!». Έπρεπε να περιμένουμε την ώρα του «Χριστός Ανέστη», για να δοκιμάσουμε τα κουλούρια, τις αυγούλες, τα κόκκινα αυγά!
«Στην ντζέπημ μας εκουρκουνούσεν το χαρζηλίκι, που παίρναμεμ που τον νούνον, την νουνάν, τομ πάππουν, τημ μάμμη, όταν τους εκάμναμεμ μετάνοιες, πριμ πάμεν να μεταλάβουμε…..!
2 σχόλια:
εκουρκουνούσεν = κουδούνιζε(μεταλλικά κέρματα)
τενεκκέες = ταψιά για ψήσιμο των κουλουριών
Και παντα καθε Μεγαλη Πεμπτη βραδυ αν θυμαστε εγυρνουσαμε τα σοκακια και ψαχναμε τους φουρνους για φαγια. Και παντα ο συγκεκριμενος φουρνος της φωτογραφιας ολο και κατι ειχε μεσα κανα γιαπρακι παξιμαδια.
Δημοσίευση σχολίου