Ανοιχτό κρίνο η ψυχή του αγαπημένου ξαδέλφου, Μάνιου!
Με μοναδική αφοπλιστική ,η σεμνή του παρουσία με υπέβαλε και επανέλαβα το ίδιο ερώτημα: «Πώς αισθάνεσαι..!»
Λες και δε γνώρισα τα μουντά μονοπάτια της ξενιτιάς , λες και δεν πεθύμησα το γαλάζιο του ουρανού μας στη καπνισμένη βιομηχανική πόλη που έζησα κάποτε, λες και δε βίωσα το νόστο της πατρικής γης!
Τον αποχαιρέτησα παιδάκι και τον είδα μετά από σαράντα χρόνια ευτυχισμένο πατέρα και παππού!
Προσπαθήσαμε να συγκρατήσουμε τα αισθήματά μας, όμως μετά το τελευταίο κλικ της μηχανής εκδηλώθηκαν…..Με το πρόσωπο στο θάμνο της αυλής σκουπίστηκε το δάκρυ!
Με σημάδεψε βαθιά! Θα το έχω οδηγό!
Ευχαριστώ, Μανώλη!
Καλωσόρισες!
Σας ευχαριστούμε που αγκαλιάζετε το Σεντούκι της λαϊκής σοφίας !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου