Τα Κρίνα του Γιαλού

Γύρω στα μέσα Αυγούστου και τη μεγάλη γιορτή της Παναγιάς μας, ανθίζουν τα κρίνα του γιαλού, με την ασύγκριτη ομορφιά και το μεθυστικό άρωμα.

Είναι οι προπομποί του ροδίτικου Φθινοπώρου, μαζί με τον αέρα Γρέο. (Βορειοανατολικός άνεμος)

Τα συναντούμε σε ελάχιστα σημεία, εκεί που οι… δαγκάνες της τεχνολογίας και της εξέλιξης άφησαν ανέπαφους τους βολβούς τους.

Τα  παρατηρώ και προσπαθώ να επαναφέρω στη μνήμη μου την ομορφιά του παρθένου…τότε.. φαληρακιώτικου  τοπίου, από το Χοίρο και το Κάτεργο μέχρι το Μέρμηγκα και το Τσιλλόνερο!

Οι συνεχείς αμμόλοφοι με τα φυτά της ξηρασίας, δίπλα στο κύμα, είναι έντονα χαραγμένα στη μνήμη.

 Θυμάμαι, δεχόμασταν τα ..μαστιγώματά τους στην πλάτη, όταν αγρίευαν τα μελτέμια. Δεκάχρονα παιδιά, τότε που βοηθούσαμε στα «πρώμα» και το κολύμπι ήταν απαγορευμένο.

Πριν ψάξετε το γιατί, σας λέω ότι ελάχιστοι από τους «μεγάλους» ήξεραν να κολυμπούν και το θεωρούσαν χάσιμο εργάσιμου χρόνου. Μόνο με αφορμή κανένα ντοματοπόλεμο, επινόηση της παιδικής σοφίας, μας επέτρεπαν να πλησιάσουμε και να ξεπλένουμε....τάχα  τη φαγούρα!

Οι τρεις μεγάλες λίμνες-ρένες, η Κοσκινιάτικη, εκεί που είναι το ξενοδοχείο Κολοσσός σήμερα, του Γληοράκη και η Φαληρακιώτικη, δημιουργούσαν μαγευτικό τοπίο. Δίπλα στην κάψα, απλώνονταν ο υγρός παράδεισος με τη πυκνή βλάστηση!